KÜÇÜK ÇOCUK

İyi günler arkadaşlar bu yazıyı Bolu Haber gazetesine bir arkadaş köşe yazısı olarak yazmış. benimde çok hoşuma gitti ve bende sizlerle paylaşmak istedim. İnşaallah sizlerde beğenirsiniz....

KÜÇÜK ÇOCUK

Bir varmış bir yokmuş. Bir küçük, küçücük çocuk, Kocaman bir okula gitmiş.

Okulun dış kapısından hemen, kendi sınıfına girdiğini farkedince, çok mutlu olmuş, sanki okul küçülmüş.

Gel zaman git zaman çocuk okula alışmış. Sabahlardan bir sabah,

Öğretmen,"Bugün resim yapıyoruz." demiş.

Çocuk, resim yapmayı sevdiğinden ve aslanlardan kaplanlara,tavuklardan ineklere,terlerden gemilere,pekçok şeyin resmini yapabildiğinden sevinmiş. Pastellerini çıkarıp işe girişmiş.

" Dur, sabret biraz." demiş öğretmen. Ve herkes hazır oluncaya dek beklemiş.

"Şimdi" demiş öğretmen. "Çiçek resmi çizeceğiz." Çocuk çicek resmi çizmeyi sevdiğinden sevinmiş. Pembe,turuncu,mavi pastellerini alıp güzel çiçekler çizmeye girişmiş.

"Dur, sabret biraz." demiş öğretmen. "Ben göstereceğim nasıl çizeceğinizi." Yeşil saplı, kırmızı bir çiçek çizmiş ve "Hadi başlayın." demiş.

Çocuk bir öğretmenin çiçeğine bakmış bir kendisininkine. " Ama benim çiçeğim daha güzel öğretmenim."diyememiş. Kağıdını çevirip tıpkı öğretmeninki gibi, yeşil saplı kırmızı bir çiçek çizmiş.

Başka bir gün,

Çocuk dış kapıyı açıp girdiğinde, Öğretmen, "Bu gün çamurdan birşey yapıyoruz." demiş. Çamurla uğraşmayı sevdiğinden sevinmiş. Çamur yılanlar,çamur adamlar, filler,fareler,arabalar,kamyınlar yapmayı bilirmiş.

Çocuk çamuru yoğurup çekiştirmeye başlayınca öğretmen, "Dur, sabret biraz." demiş. Ve herkes hazır oluncaya dek beklemiş.

"Şimdi" demiş öğretmen, "Bir çanak yapıyoruz." Çocuk çanak yapmayı sevdiğinden sevinmiş. İrili ufaklı çanaklar yapmaya girişmiş. " Dur, sabret biraz." demiş öğretmen."Ben göstereceğim nasıl yapacağınızı." Derin bir çanak yapmış ve "Hadi başlayın." demiş.

Çocuk bir öğretmenin çanağına bakmış, bir kendisininkine. " Ama benimki daha güzel öğretmenim." diyememiş. Çanağını bozup tıpkı öğretmeninki gibi, derin bir çanak yapmış.

Böyle böyle çocuk sabretmeyi öğrenmiş.

Ve izlemeyi, ve tıpkı öğretmeninki gibi şeyler yapmayı.

Böyle böyle çocuk,

Kendi başına birşey yapmaya çalışmaktan vazgeçmiş.

Bir zaman sonra ailesi , başka bir kente taşınmış. Çocukda yeni bir okula gitmek zorunda kalmış.

Bu okul daha da büyükmüş öncekinden. Dış kapıdan hemen, kendi kendi sınıfına da girilmiyormuş. Çıkılacak merdivenler, yürünecek koridorlar varmış, sınıfına ulaşmak için.

Okuldaki ilk gününde öğretmen, " Bugün resim yapıyoruz." deyince çocuk çok sevinmiş ve öğretmenin açıklamasını beklemiş. Ama bu öğretmen, başka birşey söylemeden sınıfta dolaşıyormuş.

Çocuğun yanına gelince, " Sen resim yapmak istemiyor musun?" demiş. Çocuk: "Tabi demiş, ne çiziyoruz? " " Sen çizinceye kadar ben nereden bileyim senin ne çizeceğini " demiş öğretmen.

Çocuk: "Nasıl çizeyim?" diye sormuş. " Nasıl istersen" demiş öğretmen. Çocuk: "Renkleri de ben seçebilirmiyim?" diye sormuş. "tabi" demiş öğretmen.

"Herkes aynı renkleri kullanıp aynı resmi çizerese, o zaman ben kimin hangi resmi çizdiğini nasıl anlayabilirim? "

Çocuk: " Bilmem" demiş.

Ve, yeşil saplı kırmızı bir çiçek çizmiş.

Helen E. BUCKLEY